In dit ‘zo-zijn’ komen zo af en toe interessante woordspelingen voorbij. Dit is er ook zo één, met wat extra woorden over zo-zijn.
“Is dat zo?
Want als dat zo is, dan is zo ook dat.
En als dat niet zo is, kan zo ook niet dat zijn.
Zo is zo.
En dat is dat.”
De term 'zo-zijn' heb ik van Hans Laurentius ‘geleend’. In zijn heldere schrijf- en spreeksels gebruikt hij de term vaak om te verwijzen naar onze natuurlijke staat van zijn. Naar een toestand van natuurlijk, moeiteloos aanwezig zijn met wat is. Alles wat is.
In ons ‘zo-zijn’ leven we volledig in het moment (“Ja, waar anders!” zou hij er onmiddellijk tussendoor roepen), zonder oordeel, zonder weerstand en zonder behoefte om dingen anders te maken dan ze zijn.
'Zo-zijn' impliceert een diepe, moeiteloze acceptatie en erkenning van de realiteit zoals die zich aandient, zonder tussenkomst van persoonlijke voorkeuren, angsten, oordelen of verlangens. Het is zijn met of beter gezegd áls het ‘on-middelijke’ zoals Alexander Smit het zou zeggen.
Een-voudigweg zijn wat je bent, zonder pogingen om jezelf of de wereld om je heen te veranderen. Deze staat wordt vaak geassocieerd met een gevoel van innerlijke vrede, vrijheid, en verbondenheid met alles wat is en niets tegelijkertijd.
'Zo-zijn' is wat je ten diepste bent en valt (dus) niet te bereiken door inspanning of door het volgen van bepaalde methoden; het is eerder een besef dat kan ontstaan wanneer je stopt met ‘doen’. Immers ‘zijn’ is niet ‘doen’. Door te doen, beweeg je weg van zijn. (“Da’s logisch” zou Johan Cruijff zeggen).
Alleen door ‘niet-doen’ kun je terugkeren naar (je natuurlijke staat van) zijn, naar je zo-zijn, dat er altijd al was; zo ongelofelijk dichtbij dat het (niet zo) gek is dat je het zo makkelijk over (door) het hoofd ziet.